منتقد فرانسوى از «فردا» نوشت/ فیلمی شبیه آثار کیارستمی و تارکوفسکی

به گزارش خبرگزاری مهر، لویی مایکل منتقد فرانسوی از فیلم سینمایی «فردا» به کارگردانی مهدی پاکدل و ایمان افشاریان تمجید کرد.

متن كامل نوشته اين منتقد سينماى فرانسه كه در حاشيه اكران فيلم «فردا» در جشنواره بلفورت فرانسه در سايت جشنواره منتشر شده است، بدين شرح است :

«فردا» تيتر يك دعوت است

مردمی سرگردان و در حال گريز از خود. در ماشین های نه چندان با ارزش، گاهی در قایق موتوری و گاهى پیاده. ایران و نیمه شهری بيرون از تهران. گاراژها و سوله های متروکه. پناهگاه یا کلبه خرابه‌ای برای سرپناه در شب.

گویی پرسه ‌زنی بر قرنطینه در خانه و محل کار ارجح بوده و راه را به سوی فضاهای غنی‌تر و عمیق‌تر و اصلی تر باز می‌کرده است. زیرا جنگل، خود بسیار گسترده و عمیق است. جهانی توحیدی و مسحور کننده با درختان سکولارش و نیز گرگ‌ها و کفتارها و ولگردها و محافظانش.

فیلم با یک تصادف آغاز می شود. در طول سکانس های آغازین، کادر روی یک دست خونی بسته می شود و از هویت‌یابی شخصیت ها اجتناب می شود و در ادامه، یک ساختار داستان در داستان از یک موشکافی زیبا تثبیت می شود. عنوان «فردا» بازتاب اشارات دیروز و امروز است؛ اشاراتی که تكه‌هاى یک پازل مهیا اما واضح را تکمیل می‌کنند، در عین حال که گذشته و حال، واقعیت و خاطره را بازی می کند، خاطره ای که گاهی ملموس است.

داستان یک مادر و دختر، یک پزشک دیابتی، یک هیزم شکن، شوهر همراه یک دوست و سپس دو تبهکار، در جغرافیای موجوداتی که همگی وزن «زمان» را حمل می کنند، متقاطع می‌شوند. «زمان» که می گذرد، مصرف می شود و کشته می شود. «زمان» که افسوس‌ها را پرورش می دهد؛ افسوس هایی که به طور پیوسته مجسم می شوند و زخمی ها را جان دوباره می بخشند.

دختر جوان عکاس است. او این معجزه کیمیاگری عکاسی آنالوگ را ظاهر می کند، این جادوى ظهور در تاریکی آتلیه، این توانایی ثبت افراد و اشیاء و نیز توانایی متوقف کردن زمان را. لحظه های خوشی، سبکی ، زیبایی. طبیعتی که مادرش او را به آنجا برده و جاودانگی … پزشک متخصص بیهوشی، داستان بیهوش کردن بیمارانش را روایت می کند که در هر بار، چهره اش را به نگاه آن بیمار تقدیم می کند. یک سهم و آخرین تصویر ممکن.

مثل آنچه نزد کیارستمی می بینیم، شخصیت ها جابجا می شوند و از افکارشان صحبت می کنند، برای تفاهم پیدا کردن توصیف می کنند، اصل را در میان جای دیگری جستجو می کنند. در این مکان های میان‌بافتی، یک تنش وجودی رخ می دهد مانند آنچه در فیلم های تارکوفسکی می بینیم و وجود ها مجسم می شوند كه از مشخصه مشترك اين فيلم با آثار او می توان به معناگرایانه بودن، با زمینه ای متافیزیکی به همراه برداشت های بلند و استفاده هنرمندانه از تکنیک فیلمبرداری اشاره کرد، مانند «مُهر هفتم» برگمن كه فراتر از يك شاهكار است، با معانى ژرف و عميق.

زندگی های ما حتما چیزی جز زندگی مادی است. «فردا» این موضوع را معتقدانه نشان می دهد و خود تیتر، یک دعوت است.